سی ماهگی
پسرک بالاخره دو سال و نیمه شد! حالا این پسرک دو سال و نیمه مثل رادیو از صبح تا شب (البته روزایی که سر کارم، از عصر تا شب!!!) برای ما شیرین زبانی میکند و حرف میزند و جیغ میزند و گاهی آواز می خواند. با راه رفتن بیگانه است و اساسا تصور می کند که آدم ها یا می دوند یا می خوابند! عمو امیر را از همه آدم های دنیا بیشتر دوست دارد. همه چیزش بازی است. مدتی با اگوس و آگال و خرسی و ماری و صهبا سرگرم بود، حالا بازی با لگوها و آهن رباها سرگرم ترش میکند. محبوبترین بازی اش پریدن از روی مبل وصتدلی بر روی زمین است و اگر نشد، تاب تاب عباسی! بیرون (یا به قول خودش، بیمون) را به خانه ترجیح میدهد اساسی! خیلی خیلی بابایی است و مامان اولویت ...
نویسنده :
مامان خانوم
13:12
