با عرض پوزش از خدا!!!

با عرض معذرت از خدا!!!

صدای اذان ظهر می­آید من اما انگیزه ای برای نماز ندارم( با عرض پوزش از حضرت حق جل شأنه!)

کشان کشان خودم را به دستشویی میرسانم و وضو میگیرم اما حوصله ندارم!

سجاده را پهن میکنم باز هم حوصله ندارم!

بلند میشوم برای بستن قامت و طبق عادت دستم میرود که مهر را بردارم و حالاست که علت بی انگیزگی را میفهمم: پسرک نیست!!!

پسرک نیست تا مثل خیلی قبل­ترها بگذارمش توی کریر و بنشانمش جلوی خودم و او زل بزند به نماز خواندن من و آرام بخندد!

پسرک نیست تا مثل  کمی قبل­ترها سینه­خیز بیاید برای برداشتن مهر من!

پسرک نیست تا مثل قبل­ترها بدود و بایستد جلوی من و قدش برسد تا سر زانویم و منتظر باشد تا چشم در چشم شویم و هر هر بخندد!

پسرک نیست تا مثل یکسالگیش مهر را بردارد و دوان دوان برود سمت دیگر اتاق تا دور از چشم مادر مهر را بخورد!

پسرک نیست تا مثل دو هفته قبل که از برداشتن مهر نا امید شده بود بیاید و بنشیند در سجده گاهم  و با ذوق تمام به من بخندد که ....

پسرک نیست تا مثل همین 5شنبه قبل بیاید و موقع سجده بنشیند روی سر من و ذوق کند و بلند بلند بخندد!

نبودن همین هاست که باعث میشود تندی نماز بخوانم و به ساعت نگاه کنم تا وقت رفتن شود!!!

پی نوشت: نماز خواندن در منزل ما پشت درهای بسته ممنوع است!!!